એક પગમાં મોજું છે ને એક પગ છે ખાલી,

એક પગમાં મોજું છે ને એક પગ છે ખાલી,
સાવ જ નવ્વી સ્ટાઇલ પહેરી હું મૉર્નિંગ વૉક પર ચાલી.

બીજું મોજું લઈને મમ્મી પાછળ મૂકે દોડ,
એ પહેલાં હું એવી છૂ કે જલ્દી આવે રોડ;
રોડ ઉપરના કંકર-પથ્થર પગને આપે તાલી.
સાવ જ નવ્વી સ્ટાઇલ પહેરી હું મૉર્નિંગ વૉક પર ચાલી.

ખુલ્લા પગને રસ્તો એવી રીતે કરતો ‘હેલો’,
મોજાંવાળા પગને મોજું લાગે છે જમેલો,
કાઢું કે ન કાઢું કરતી ઠેઠથી ઠેઠ લગ મ્હાલી.
સાવ જ નવ્વી સ્ટાઇલ પહેરી હું મૉર્નિંગ વૉક પર ચાલી.

ઘરમાં ઘુસતાં જ મમ્મી ડોળા કાઢતી સામે આવી,
મને જોઈને એનો ગુસ્સો થઈ ગ્યો હવાહવાઈ;
બીજું મોજું કાઢી બોલી: ‘આવ, મારી વ્હાલી’.
સાવ જ નવ્વી સ્ટાઇલ પહેરી હું મૉર્નિંગ વૉક પર ચાલી.

– વિવેક મનહર ટેલર